نویسنده: رومن گاری (Gary, Romain)
مترجم: سروش حبیبی
ناشر: مؤسسه‌ی انتشارات امیرکبیر
۲۲۸ صفحه
[چاپ اول، ۱۳۵۲]

مدت زیادی بود که کتابی رو با این شدت عذاب نخونده بودم. از همون اول کتاب، گاری بلندگو رو می‌گیره دستش و همه‌ی عقایدش رو می‌ریزه رو. طوری که کتاب کاملاً از حالت داستانی دراومده و به یه بیانیه شبیه شده. خصوصاً که وقایع و شخصیت‌های کتاب، واقعی هستن و خود رومن گاری هم شخصیت اصلی و راوی داستانه. کتاب با پیداشدن سروکله‌ی سگی شروع می‌شه که با سفیدپوست‌ها خیلی خوب بوده، ولی تا یه سیاه‌پوست رو می‌دیده، وحشی می‌شده و حمله می‌کرده. بعد دیگه می‌ره سراغ فعالیت‌های بشردوستانه‌ی خودش و زنش در مورد رفع تبعیض نژادی علیه سیاه‌پوست‌های امریکا و این حرف‌ها.
آخرش هم در یک اقدام نمادین می‌بینیم که سگ سفید، تبدیل شده به سگ سیاه. یعنی درسته که دیگه سیاه‌پوست‌ها رو گاز نمی‌گیره، ولی درمان هم نشده: این دفعه به سفیدپوست‌ها حمله می‌کنه. یعنی اینکه برابری هیچ‌وقت نمی‌تونه به وجود بیاد؛ و برتری فقط از یک گروه به گروه دیگه منتقل می‌شه. اما اینا رو انقدر تابلو و توچشم می‌گه که حال آدم به هم می‌خوره.
***
البته توی کتاب جمله‌ها و قسمت‌های خیلی جالبی وجود داره. اما ارزش این رو نداره که بخواین کتاب رو بخونین به خاطر اون چندتا تیکه. ترجمه‌ی سروش حبیبی هم خیلی خوبه. فکر می‌کنم کارش یه جور ترجمه‌ی دلبخواهی باشه. لااقل توی این چندتا کتابی که من ازش خوندم، این‌طور به نظر می‌رسید. خوبه در هر حال. سگ سفید با ترجمه‌ی سروش حبیبی دیگه گیر نمیاد توی بازار. اما با یه ترجمه‌ی دیگه می‌تونید پیداش کنید که بعید می‌دونم خوب باشه. ضمن اینکه حتی با وجود ترجمه‌ی سروش حبیبی هم کتاب دندون‌گیری نیست. پس وقتتون رو با اون یکی ترجمه به‌هیچ‌وجه تلف نکنید.
***
+ خداحافظ گاری کوپر
+ زندگی در پیش رو
+ میعاد در سپیده‌دم
+ بادبادک‌ها
+ تربیت اروپایی
+ شبح سرگردان (رقص چنگیز کوهن)
+ مردی با کبوتر
+ پرندگان می‌روند در پرو می‌میرند
+ چمدان بزرگ
***
[۱۵ فروردین ۱۳۸۵، ۲:۰۰]