[چاپ اول، ۱۳۹۲]

 یه داستان بلند ۹۰ صفحه‌ایه در مورد عریضه‌نویسی که با فهمیدنِ شانسکی یه راز یک‌شبه ثروت زیادی به جیب می‌زنه. زندگی این آدم نماد طبقه‌ی نوکیسه‌ایه که بعد از جنگ جهانی و به خاطر تغییر رابطه به آمریکا به وجود اومد. توی داستان با یه جور لحن طنزآمیز می‌بینیم که چطوری این آدم دور خودش رو پر از خدمتکار و معشوقه می‌کنه و در نهایت انگار به دست همون آدم‌ها اسیر می‌شه، چون به نظر میاد اون‌ها هم از رازی که این آدم به واسطه‌ی اون ثروتش رو به هم زده باخبرن. نقطه‌ی چرخش داستان جاییه که یکی از معشوقه‌های راوی به دست یکی از خدمتکارها کشته می‌شه و خدمتکارهای دیگه به انتقامش اربابشون رو در ازای آزادی همکار/فامیلشون توی اون قصر گروگان می‌گیرن. 

نیمه‌ی دوم کتاب هم مصاحبه‌ی فوئنتس با پاریس ریویوئه که توش حرف‌های جالبی می‌زنه، به خصوص از نظر مشابهت بعضی از جنبه‌های جامعه‌ی مکزیک با ایران. باید اعتراف کنم که نظرم در مورد فوئنتس و یوسا تا حدی عوض شده، چون با دید الانم می‌بینم که این‌ها نویسنده‌هایی هستن که از دریچه‌ی نگاه غربی به ما شناسونده شدن. فوئنتس ممکنه بهترین نویسنده‌ی مکزیک نباشه، بلکه بهترین نویسنده‌ای باشه که خواننده‌ی غربی دوست داشته بخونه. توی مصاحبه خودش هم مدام تاکید می‌کنه که خیلی کم توی مکزیک زندگی کرده و عملاً بیشتر عمرش توی اروپا و آمریکا گذشته. خلاصه احترامم بهش تا حدی کم شد، همون‌طور که برای نویسنده‌های ایرانی خارج‌نشین (که سانتیمانتالش می‌کنن و به خودشون می‌گن تبعیدی و...) نمی‌شه احترامی قائل بود.  

در مجموع کتاب ویژه‌ای نیست، ولی به خوندنش می‌ارزه.   

***

[۳ بهمن ۱۴۰۱، ۲۳:۵۰]