[چاپ اول، ۱۳۹۱]

فکر کنم اولین کتابی بود که از داستایوفسکی می‌خوندم. رمان نسبتاً ساده‌ایه؛ داستان مردی که توی نظام اداری روسیه کار  می‌کنه و می‌خواد بالاتر از چیزی باشه که هست، و این موضوع باعث می‌شه دچار جنون و توهم بشه و فکر کنه که یه همزاد پیدا کرده.

ترجمه‌ش مثل همه‌ی ترجمه‌های سروش حبیبیه و اون امضاهای معروف رو داره، مثلاً قیدها رو به شکل جمله در نمیاره و می‌نویسه: از فرط خوشحالی گریان (به جای «در حالی که از فرط خوشحالی...») که حالا بعضی‌ها خوششون میاد و بعضی‌ها نه. خودم قبلاً روی اعصابم می‌رفت ولی الان به نظرم عادی رسید.

در کل خوب بود، معمولی بود. ولی مطمئنم جنایت و مکافات و شیاطین خیلی عمیق‌ترن و ارزش خوندنشون بیشتره. شاید یه موقعی رفتم سراغشون.  

***

[۸ فروردین ۱۴۰۱، ۱۶:۳۹]