نویسنده: فردریش دورنمات (Durrenmatt, Friedrich)
مترجم: محمود حسینی‌زاد
ناشر: نشر ماهی
۱۹۲ صفحه، ۱۶۰۰ تومان
[چاپ اول، ۱۳۸۶]

قول رو ۵-۶ سال پیشْ با یه ترجمه‌ی دیگه خونده بودم. فکر می‌کنم اون موقع هم خوشم اومده بود؛ اما این دفعه مطمئناً بیشتر ازش لذت بردم. نکته‌ی جالبی که در مورد خوندنِ دوباره‌ی داستان‌ها وجود داره، اینه که آدم موقع خوندنش، می‌بینه که این‌ها همون تصاویری هستن که دفعه‌ی قبل هم دیده بوده. یعنی انگار با گذشت زمان، تغییری توی تصاویری که موقع خوندن اون کتاب توی ذهنمون می‌دیدیم، به وجود نمیاد. دست‌کم در مورد من که این‌طوریه.
جالب‌تر اینه که گاهی موقع خوندن یه داستان جدید، کلی تصویر آشنا می‌بینم؛ و آخرش می‌فهمم که این داستان رو قبلاً هم خونده بودم. یعنی حتی اگه خود داستان و ماجراها توی ذهنم نمونده باشه، تصاویرش مونده.
***
از عنوان داستان معلومه که با یه داستان پلیسی عادی سروکار نداریم. داستانش در مورد جنایی‌نویسیه که به طور اتفاقی با یک پلیس بازنشسته روبرو می‌شه و ازش، ماجرای یک جنایت رو می‌شنوه. و اون پلیس، موقع تعریف‌کردن داستان، مدام حقه‌های داستان‌های پلیسی رو برای نویسنده توضیح می‌ده و یک‌جورهایی خوردش می‌کنه. قول با وجود اینکه نسبتاً جناییه، اما همه‌ی قواعد اون داستان‌ها رو زیرپا می‌ذاره؛ درست همون‌طور که توی عنوان داستان اومده.
***
[۱۶ آذر ۱۳۸۶، ۱۴:۲۵]