[چاپ چهارم، ۱۴۰۰]

گویم و گفته‌ام بارها: اگر قرار باشه مجموعه‌ی داستان‌نویس‌های امروزِ یک کشور یا حوزه‌ی فرهنگی رو انتخاب کنم، اون‌جا آلمان خواهد بود. روشم هم برای پیدا کردنشون اینه که ترجمه‌های حسینی‌زاد رو دنبال می‌کنم و هرجا داستان کوتاه و بلندی از آلمانی‌های خیلی معاصر داشت، می‌خونم.

توی این مجموعه «آن زنِ در جایگاه بنزین» از برنهارد شلینک از همه بهتر بود، بعدش هم «عشق آری اُسکارسون» از یودیت هرمان. بدترین‌هاش هم مال امینه سِوگی اُزدامار بود که سانتیمانتالیسم رقیق و بی‌مایه‌ای توشون موج می‌زد. البته اُزدامار در اصل مال ترکیه‌ست و به نظرم بهتر بوده که داستان‌هاش توی این مجموعه نیان. 

کلامی چند با خوانندگانی که احتمالاً دو سه نفر بیشتر نیستن: امروز رو با خبر تلخی شروع کردم که هنوز درست و حسابی هضم نشده و احتمالاً هیچ‌وقت هم نخواهد شد. یکی از هم‌مدرسه‌ای‌هام که یکی دو سال اول راهنمایی جزو دوست‌های نزدیک هم بودیم، توی کانادا زنش رو کشته، توی چمدون گذاشته و برده یه جا ول کرده، و بعد از یکی دو روز هم خودش رو خلاص کرده. نمی‌خوام از کلمه‌های عادی و خوب و بی‌آزار و... استفاده کنم چون لابد در مورد خیلی از جنایتکارهای ناگهانی گفته می‌شه. اما این رو می‌دونم که اگه این پسر قادر به انجام چنین کاری بوده، باید از همه ترسید. یکی دو تا داستان از آسمان خیس باقی مونده بود که برای پرت کردن حواسم از این کابوس خوندم.

***

[۳۰ تیر ۱۴۰۳، ۱۷:۲۵]