[چاپ سوم، ۱۳۹۰]

هرچقدر بگم که چقدر از داستان‌های آلمانی و اون فضای سردشون خوشم میاد کم گفته‌ام. داستانش به شدت من رو یاد داستان کوتاه سونیا انداخت که توی مجموعه‌ی گذران روز خونده بودم و شاید ده بار خونده باشمش. نکته‌ش اینه که اصلاً داستان خاصی نیست ولی به شدت من رو درگیر می‌کنه. انگار کل فضاش ساکته و چندتا گفت‌وگوی محدود و پراکنده توش شنیده می‌شه. در عین حال اصلاً ادا نیست و در واقع شکل اصیل اون چیزیه که بعضی از نویسنده‌های ایرانی دلشون می‌خواد در بیارن.

مطمئن نیستم هر کسی از این مدل داستان‌ها خوشش بیاد، ولی کاملاً توصیه‌ش می‌کنم. خلاصه‌ش هم داستان عشق نامعلوم یه زن و مرده که به هم می‌رسن، از هم جدا می‌شن، بچه‌شون سقط می‌شه، به هم برمی‌گردن و این حرف‌ها. در کل یه بیهودگی و خالی بودن عجیبی توی تمام دنیای دونفره‌ی این‌ها وجود داره که نمی‌دونم چرا انقدر درگیرم می‌کنه.

***

[۲۰ اسفند ۱۴۰۲، ۲۰:۱۰]