[چاپ اول، ۱۳۹۸]

ده تا داستان کوتاهه که اگه اشتباه نکنم بعضی‌هاش قبلاً توی داستان همشهری منتشر شده بودن (آهنگ اجتماعی رو یادمه). بنا به دلایلی یه کم توی معرفی کتاب دستم بسته‌ست، ولی مشهودترین ویژگی داستان‌ها اینه که انگار کلشون رو یک نفر روایت کرده. نه زاویه دید و نه تغییر شخصیت و نه هیچ چیز دیگه‌ای راوی این داستان‌ها رو عوض نمی‌کنن. انگار هیچ عنصری از  جنس خیال (به معنی مثبتش) در داستان‌ها وجود نداره و ذهن آدم رو به این سمت می‌بره که انگار نویسنده همون دنیای اطراف و عناصر زندگی روزمره‌ی خودش رو به شکل کولاژ در قالب داستان ریخته. مثلاً چرا باید راه و بی‌راه ارجاع‌های جزئی مرتبط با  پزشکی توی داستان‌ها دیده بشه؟ بدون طعنه من اگه جای نویسنده‌ی کتاب بودم می‌رفتم سراغ نان‌فیکشن.

به نظر میاد استقبال چندانی از کتاب نشده چون من چاپ اولش رو ۴ سال بعد از انتشارش توی کتاب‌فروشی خود نشر چشمه پیدا کردم.

***

[۹ اسفند ۱۴۰۲، ۶:۱۵]