[چاپ اول، ۱۳۷۰]

مجموعه‌ی سه داستانه، اولی یه داستان بلند از هرمان ملویل، دو تای بعد هم نسبتاً کوتاه و از آلن پو (که البته یکیشون رو قبلاً خونده بودم). داستان ملویل به شدت سخت‌خون و پردست‌انداز و بیش‌ازاندازه شاعرانه ترجمه شده، و دلیلش هم اینه که یه مترجم دیگه به اسم محسن بیت‌اللهی ترجمه‌ش کرده و بعد داده به میرعلائی تا اون به شیوه‌ی خودش بازنویسیش کنه. داستانش هم ماجرای یه ملوان جوون به اسم بیلی باده که یه آدم نابکار رو به شکل عمدی می‌کشه و بعد به جرم شورش در کشتی اعدامش می‌کنن.

ترجمه‌ی میرعلائی از بورخس واقعاً کم‌نظیر بود (و به نظرم اون‌قدری که باید قدر ندیده)، اما این ترجمه‌ش ایرادهایی داشت که بعضاً قابل چشم‌پوشی نبودن. گذشته از اون ماجرای شاعرانگی شور.

در کل نمی‌تونم بگم توصیه‌ش می‌کنم، ولی از نظر وظیفه‌ش روشنفکری باید خونده می‌شد. ضمناً می‌دونم که دیگه این‌جا رو هیچ‌کس نمی‌خونه، اما برای یادآوری خودم باید بگم که دلیل این که آمار کتاب‌خونیم رفته بالا اینه که باید با اکراه هر چه تمام پنج روز در هفته برم یه شرکت آشغال، و یک ساعت متروسواری روزانه این توفیق اجباری رو برام فراهم کرده. فقط خدا کنه زود از شر این شرکت خلاص شم، قول می‌دم کتاب‌خونی رو ترک نکنم.

***

[۱۷ فروردین ۱۴۰۲، ۱۷:۱۵]