[چاپ هفدهم، ۱۴۰۰]

خیلی وقت بود که کتابی رو این‌قدر سریع نخونده بودم. فکر کنم دو سه روز شد و سه چهار نشست. اگه هنوز تو شور و حال جوانی بودم شاید توی یک نشست می‌خوندمش. نثر مینیمال و فضاسازی گزنده و فصل‌های کوتاهی داره که آدم رو می‌کشونه دنبال خودش.

آگوتا کریستوف اصالتاً مجارستانی بوده و این کتاب رو به فرانسوی نوشته که زبان دومشه. برای همین نوشته‌هاش به فرانسه نثر ساده‌ای دارن. مثلاً توی این کتاب راوی‌های کتاب دو تا برادر کم‌سن‌وسالن که همیشه هم از ضمیر اول شخص جمع استفاده می‌کنن؛ و در نتیجه زبان خیلی پیچیده‌ای به کار نمی‌برن. ایده‌ی کلی روایت داستان هم تقابل نگاه کودکانه و ساده (و در عین حال بی‌رحم) این دو نفر با واقعیت‌های سیاه جنگیه که اطرافشون می‌گذره.

«دفتر بزرگ» اولین جلد از یه سه‌گانه‌ست و طبق مصاحبه‌ی آخر کتاب، خود نویسنده‌ش از جلد دوم بیشتر از همه خوشش میاد. حالا اون رو هم به زودی می‌خونم. اگه بخوام خیلی منطقی و این‌ها نگاه کنم، ممکنه جزو کتاب‌های موندگاری نباشه که چند سال دیگه هم ازشون یاد کنم. ولی به هر حال کتاب خیلی خوبیه.

***

[۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۱، ۲۲:۰۰]