[چاپ سوم، ۱۳۹۳]

موقع خوندنش تنها فکری که باهاش دست‌وپنجه نرم می‌کردم این بود که چرا دیگه داستان‌های به این خوبی شگفت‌زده‌م   نمی‌کنن؟ باورم نمی‌شه که از شروع این وبلاگ ۱۷ سال می‌گذره. زمانی که توش یه نفر از نوزادی به سال اول دانشگاه می‌رسه.  از اون شور و هیجانی که اوایل از خوندن کتاب داشتم تقریباً چیزی باقی نمونده. همون‌طور که قبلاً هم نوشتم، تمرکزم به زیر یک دقیقه رسیده و کتاب‌ها اون جوششی رو که قبلاً توم برمی‌انگیختن، برنمی‌انگیزن. دیگه برام از آینده و دنیاهای ناشناخته خبر نمی‌دن. توی کتاب‌ها بیشتر دنبال تجربه‌هایی که واقعاً از سر گذرونده‌م می‌گردم یا تایید چیزهایی که به‌شون عقیده دارم. خلاصه وضعیت به شدت روشنفکری‌ای پیش اومده.  

اما در مورد این کتاب. پنج تا داستان کوتاهه که توشون حالت‌های رئالیسم جادویی دیده می‌شه. بهترینش که واقعاً هم پایان‌بندی خوبی برای مجموعه بود، داستان «چکمه‌های هفت‌فرسخی» بود که علاوه بر اون عنصر خیالی و طنز، یه غم دلنشین و ملایم هم داشت. پایان‌بندی داستانش هم بی‌نظیر بود. 

در کل توصیه‌ش می‌کنم، هرچند که دیگه کسی این وبلاگ رو نمی‌خونه و توصیه‌م اثری نداره.

***

[۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱، ۱۰:۵۵]