[چاپ اول، ۱۳۹۴]

تبصره‌ی ۲۲ یکی از مهم‌ترین رمان‌های ضدجنگ آمریکاییه که خیلی دیر به فارسی ترجمه شده. اهمیتش به قدری زیاده که عنوان کتاب وارد اصطلاحات روزمره‌ی انگلیسیِ آمریکایی شده و برای موقعیت‌هایی به کارش می‌برن که نه راه پس وجود داره نه راه پیش.

در حالت عادی این ژانر کتاب که پر از شخصیت و شلوغ‌پلوغه زیاد باب سلیقه‌م نیست، اما تبصره‌ی ۲۲ از این نظر استثنا بود و از خوندنش لذت بردم. به خصوص که طنز و تیرگی رو ترکیب کرده و منظوری رو که می‌خواسته خیلی خوب رسونده. بین شخصیت‌های پرشمار کتاب یه نفر حالت محوری داره به اسم یوساریان که معتقده توی این جنگ می‌خوان شخصِ اون رو بکشن، نه این که کلاً آدم بکشن. در طول جنگ برای خلبان‌ها یک حدنصاب وجود داره که وقتی به اون تعداد پرواز برسن، می‌تونن برگردن خونه. منتها مشکل اینه که این حدنصاب مدام می‌ره بالا و عملاً کسی از جنگ مرخص نمی‌شه.

 از نظر نشون دادن پوچی اون جنگ، درگیری بی‌دلیل آدم‌های عادی با دغدغه‌های روزمره‌شون توی اون آشوب، نفع بردن یه عده از اون وضعیت و... خیلی خوب و تمیز روایتش رو شکل داده. تقریباً هیچ چیزش بیرون نمی‌زنه و هیچ شعاری توش داده نمی‌شه، و در عین حال تمام این نکته‌ها رو توش می‌شه دید.  

ترجمه و ویراستاری کتاب هم خیلی باکیفیت و خوبه. در مجموع توصیه می‌شه.

***

[۲۴ اسفند ۱۴۰۱، ۲۲:۳۵]