[چاپ اول، ۱۴۰۱]

داستان سه تا شخصیته که به شکل موازی پیش میرن و یه تقاطع فوق‌العاده جزئی و ریز با هم پیدا می‌کنن:

۱- دنا یه دانشجوی پزشکی که تنها زندگی می‌کنه، درگیر مشکلات خانوادگیه و سردرگم در مورد آینده و شغل و مسیرش. از تقدیم‌نامه‌ی کتاب مشخصه که شخصیت دنا برای خوشایند فرد به‌خصوصی طراحی شده و احتمالاً می‌شه ریشه‌ی خیلی از مشکلات روایی داستان (و البته زورچپون اصطلاحات پزشکی) رو هم توی همین قضیه پیدا کرد. 

۲- امین، کسی که یه ازدواج ناموفق داشته و بعد زن سابق و پسر کوچیکش رو توی ایران رها می‌کنه و می‌ره آمریکا برای تحصیل، و اون‌جا خبر مرگ پسرش رو می‌شنوه و برمی‌گرده.

۳- منصور، پیرمردی که سال‌ها پیش پدرش رو کشته و حالا درگیر گذشته و بچه‌هاش و عشق سر پیریه.

تمام مشکلات داستان‌های زمین نرم این‌جا هم دیده می‌شه. صدای بلند راوی (در واقع نویسنده) که توی هر موقعیتی و جای هر شخصیتی داره حرف می‌زنه، دایره لغات محدود و تکرار کلمه‌های حقارت و حقارت‌بار و غم‌انگیز برای توصیف همه‌چیز، از لباس پوشیدن شخصیت‌ها تا حرکات دستشون و لحن حرف زدنشون، و کلی چیز این مدلی دیگه. از نظر تحلیل روان‌کاوی و شناخت شخصیت نویسنده می‌تونه رمان جالبی باشه و صادقانه من هم با لذت خوندمش، ولی اصلاً نمی‌دونم برای کسی که این جنبه‌ی قضیه به دردش نخوره جذابیتی داره یا نه. 

متن پشت جلد کتاب، بدون طعنه، یکی از درخشان‌ترین طنزهایی بود که تازگی‌ها خونده‌م. هیچ بعید نمی‌دونم نویسنده‌ش هم موقع نوشتنش داشته مسخره‌بازی درمی‌آورده. یه چیزی شبیه همون متن‌های خانش. طنز روزگار رو ببین...

***

[۴ فروردین ۱۴۰۳، ۱۶:۳۰]