[چاپ چهارم، ۱۴۰۱]

از اون رمان‌های آخرالزمانی و پادآرمانشهریه که من خوشم میاد. دنیایی که توش آتش‌نشان‌ها شغلشون تبدیل شده به پیدا کردن و سوزوندن کتاب‌ها؛ و مردم هم با این وضعیت مشکلی ندارن. حکومت خوندن و نگه داشتن کتاب رو ممنوع کرده و خودش کنترل اطلاعات و فرهنگ و این چیزها رو در دست گرفته. اول کتاب‌ها رو خلاصه کرده و بعد هم خلاصه‌ی کتاب‌ها رو، تا جایی که از هر کتاب یه جمله باقی مونده. بقیه‌ی چیزها هم از طریق تلویزیون به خورد مردم داده می‌شه و مردم هم از این جهل خودخواسته راضین. این وسط یه آتش‌نشان به اسم گای مونتاگ طی یکی از کتاب‌سوزی‌ها به خودش میاد و یه کتاب کش می‌ره و چشمش به دنیا باز می‌شه و علیه اون نظم حکومتی عصیان می‌کنه. 

کلاً کتاب خوبیه و برام جالبه که این دغدغه‌ها مختص امروز نیست و حتی هفتاد سال پیش هم وجود داشته. واقعاً کاش نویسنده‌ش زنده بود و این روزهای دنیا و اینستاگرام و تیک‌تاک و تاثیرشون روی جامعه رو می‌دید.

***

[۷ اردیبهشت ۱۴۰۲، ۱۶:۲۵]

[چاپ اول، ۱۳۷۰]

مجموعه‌ی سه داستانه، اولی یه داستان بلند از هرمان ملویل، دو تای بعد هم نسبتاً کوتاه و از آلن پو (که البته یکیشون رو قبلاً خونده بودم). داستان ملویل به شدت سخت‌خون و پردست‌انداز و بیش‌ازاندازه شاعرانه ترجمه شده، و دلیلش هم اینه که یه مترجم دیگه به اسم محسن بیت‌اللهی ترجمه‌ش کرده و بعد داده به میرعلائی تا اون به شیوه‌ی خودش بازنویسیش کنه. داستانش هم ماجرای یه ملوان جوون به اسم بیلی باده که یه آدم نابکار رو به شکل عمدی می‌کشه و بعد به جرم شورش در کشتی اعدامش می‌کنن.

ترجمه‌ی میرعلائی از بورخس واقعاً کم‌نظیر بود (و به نظرم اون‌قدری که باید قدر ندیده)، اما این ترجمه‌ش ایرادهایی داشت که بعضاً قابل چشم‌پوشی نبودن. گذشته از اون ماجرای شاعرانگی شور.

در کل نمی‌تونم بگم توصیه‌ش می‌کنم، ولی از نظر وظیفه‌ش روشنفکری باید خونده می‌شد. ضمناً می‌دونم که دیگه این‌جا رو هیچ‌کس نمی‌خونه، اما برای یادآوری خودم باید بگم که دلیل این که آمار کتاب‌خونیم رفته بالا اینه که باید با اکراه هر چه تمام پنج روز در هفته برم یه شرکت آشغال، و یک ساعت متروسواری روزانه این توفیق اجباری رو برام فراهم کرده. فقط خدا کنه زود از شر این شرکت خلاص شم، قول می‌دم کتاب‌خونی رو ترک نکنم.

***

[۱۷ فروردین ۱۴۰۲، ۱۷:۱۵]

[چاپ اول، ۱۴۰۱]

مثل کتاب‌های دیگه‌ی محمد طلوعی، نمی‌دونم به خاطر دوستی باهاشه که از خوندن کتاب لذت بردم یا واقعاً کتاب خوبیه. اما شک ندارم که برای کسانی که نمی‌شناسنش هم حتماً قسمت‌های جذابی داره.

عنوان دومش اینه: جستارهایی درباره‌ی روان رنجور و آدم‌ها. مجموعه‌ی هفت تا جستاره که به سیر آفاق و انفس (بیشتر انفس) نویسنده پرداخته‌ن. از تنهایی و افسردگی تا جدایی و غیره. یکی دو تاش رو قبلاً پراکنده توی نشریات خونده بودم، ولی باز هم برام تازگی‌هایی داشتن. خلاصه به شکل محتاطانه توصیه‌ش می‌کنم؛ اگه محمد طلوعی رو می‌شناسید که حتماً بخرید، اگر هم نه یکیش رو سرپایی توی کتاب‌فروشی بخونید و اگه خوشتون اومد بخرید.  

***

[۱۰ فروردین ۱۴۰۲، ۱۶:۲۵]