[چاپ سوم، ۱۴۰۰]

تعویذ ماجرای یه زن شاعره که از اروگوئه به مکزیک مهاجرت کرده و توی محافل ادبی و روشنفکری رفت‌وآمد داره. از نظر زمانی هم داستانی توی فضای بعد از کودتای پینوشه می‌گذره و قراره وضعیت شاعرها و روشنفکرها رو توی اون موقعیت تصویر کنه.  

قبلاً از بولانیو چندتا داستان کوتاه به انگلیسی خونده بودم و در جریان بودم که نویسنده‌ی مهمیه، ولی اون‌قدر ارتباط برقرار نکرده بودم. تعویذ رو هم نمی‌تونم بگم از کتاب‌های محبوب عمرمه، ولی توی اون‌هایی که فضای شاعرانه دارن به نسبت قابل تحمله و خاطره‌ی بدی ازش تو ذهنم نمی‌مونه.

***

[۷ فروردین ۱۴۰۲، ۸:۳۰]

[چاپ ششم، ۱۴۰۱]

 هفت داستان کوتاه از بورخس که جز یکیش («دوئلی دیگر» با ترجمه‌ی احمد میرعلائی) بقیه‌ش به ادعای میرعباسی اولین باره که به فارسی ترجمه می‌شن. راستش حال نداشتم بگردم ولی تقریباً مطمئنم بقیه‌ش هم جسته گریخته جاهایی ترجمه شده‌ان و حتی شاید توی همون مجموعه‌ی کتابخانه‌ی بابل هم گیر بیان که میرعلائی ترجمه کرده بود. حالا مهم نیست. مثل بقیه‌ی داستان‌های بورخس با لذت عجیبی خوندمشون. یه رازآلودگی و مستندنمایی خفنی توی فضای داستان‌هاش هست که هیچ جای دیگه گیر نمیاد. از اون جنسی که آدم هوس می‌کنه هر از گاهی باز بهشون سر بزنه و یه داستان رو تصادفی از اون وسط بخونه. 

***

[۲۹ اسفند ۱۴۰۱، ۶:۱۵]

[چاپ سوم، ۱۴۰۱]

 یکی از کتاب‌های مجموعه‌ی مختصر و مفید انتشارات دانشگاه آکسفورده که نشر ماهی چندتای دیگه‌ش رو هم درآورده. ایده‌ی کلی کتاب اینه که جدال علم و دین و تعارض‌های ظاهری‌ای که بینشون دیده می‌شه، در اصل یه جور نبرد سیاسی برای به دست گرفتن نهادهای قدرت مثل آموزش و پرورش و این‌هاست. وگرنه اتفاقاً تعارض روش‌شناختی خاصی بین علم و دین وجود نداره و مشابهت‌های زیادی با هم دارن. عنوان‌های فصل‌هاش اینه:

جدال علم و دین راستی بر سر چیست؟

گالیله و فلسفه‌ی علم

آیا خدا در کار طبیعت دخالت می‌کند؟

داروین و تکامل

خلقت‌باوری و طراحی هوشمندانه

ذهن و اخلاق   

قشنگ سال‌ها بود که دو تا کتاب رو با این فاصله‌ی کم نخونده بودم. این هم به خاطر هواپیما و یه جور توفیق زورکی بود. نمی‌خواستم تبصره‌ی ۲۲ رو دوباره کول کنم و ببرم، برای همین سرعتی تمومش کردم. این هم کلا دو سه ساعت بیشتر توی هواپیما وقت نگرفت و خوندنش هم راحت بود.

***

[۲۵ اسفند ۱۴۰۱، ۲۱:۴۵]

[چاپ اول، ۱۳۹۴]

تبصره‌ی ۲۲ یکی از مهم‌ترین رمان‌های ضدجنگ آمریکاییه که خیلی دیر به فارسی ترجمه شده. اهمیتش به قدری زیاده که عنوان کتاب وارد اصطلاحات روزمره‌ی انگلیسیِ آمریکایی شده و برای موقعیت‌هایی به کارش می‌برن که نه راه پس وجود داره نه راه پیش.

در حالت عادی این ژانر کتاب که پر از شخصیت و شلوغ‌پلوغه زیاد باب سلیقه‌م نیست، اما تبصره‌ی ۲۲ از این نظر استثنا بود و از خوندنش لذت بردم. به خصوص که طنز و تیرگی رو ترکیب کرده و منظوری رو که می‌خواسته خیلی خوب رسونده. بین شخصیت‌های پرشمار کتاب یه نفر حالت محوری داره به اسم یوساریان که معتقده توی این جنگ می‌خوان شخصِ اون رو بکشن، نه این که کلاً آدم بکشن. در طول جنگ برای خلبان‌ها یک حدنصاب وجود داره که وقتی به اون تعداد پرواز برسن، می‌تونن برگردن خونه. منتها مشکل اینه که این حدنصاب مدام می‌ره بالا و عملاً کسی از جنگ مرخص نمی‌شه.

 از نظر نشون دادن پوچی اون جنگ، درگیری بی‌دلیل آدم‌های عادی با دغدغه‌های روزمره‌شون توی اون آشوب، نفع بردن یه عده از اون وضعیت و... خیلی خوب و تمیز روایتش رو شکل داده. تقریباً هیچ چیزش بیرون نمی‌زنه و هیچ شعاری توش داده نمی‌شه، و در عین حال تمام این نکته‌ها رو توش می‌شه دید.  

ترجمه و ویراستاری کتاب هم خیلی باکیفیت و خوبه. در مجموع توصیه می‌شه.

***

[۲۴ اسفند ۱۴۰۱، ۲۲:۳۵]