نویسنده: گابریل گارسیا مارکز (Garcia Marquez, Gabriel)
مترجم: احمد گلشیری
ناشر: نشر آفرینگان
۲۲۰ صفحه، ۱۸۰۰ تومان
[چاپ دوم، ۱۳۸۴]

فوق‌العاده‌ست. به نظر من از «صد سال تنهایی» خیلی بهتره. البته احتمالاً هیچ‌کس دیگه‌ای این نظر رو نداره؛ چون می‌دونید که من نسبت به کتاب‌های همه‌خوانده‌ای مثل صد سال تنهایی آلرژی دارم. به هر حال... نثر گارسیا مارکز – و نه موضوع کتاب – همیشه انگار با نوعی طنز و شوخی همراهه. به این خاطر که از کنار همه‌چیز ساده عبور می‌کنه و برای گفتن مهم‌ترین چیزها هم وقت رو هدر نمی‌ده. انگار که همه‌ی وقایع برای اون از یک‌اندازه اهمیت برخوردارن: مرگ و مجازات و تولد و حتی چیده‌شدن موهای شخصیت اصلی کتاب که اهمیتش از هر چیزی بیشتر بود، شاید. البته این ساده‌عبور‌کردن دوجنبه داره. گاهی به‌جای خنده‌داربودن، به آدم شوک وارد می‌کنه. مثلاً وقتی که مرگ یکی از شخصیت‌های مهم کتاب رو وسطِ یک واقعه‌ی دیگه توضیح می‌ده...
***
مقدمه‌ی کتاب آدم رو در همون ابتدا میخکوب می‌کنه. بذارید واقعیت رو بگم... من از صد سال تنهایی چندان خوشم نیومده بود و برای همین نظر خوبی نسبت به گارسیا مارکز نداشتم. اما با خوندن این کتاب عقیده‌ام به‌کلی تغییر کرد و به‌ش علاقه‌مند شدم. هرچند که هنوز هم بارگاس یوسا برای من در صدر جدول قرار داره و نمی‌دونم چرا مارکز رو برتر از یوسا می‌دونن.
***
حدس می‌زنم داستان‌های مارکز خیلی به داستان‌های ایتالیایی‌ها شباهت داشته باشه. این رو از روی همین چندتا کار اندکی می‌گم که ازش خوندم. برای همین مطمئن نیستم. ترجمه‌ی کتاب هم خیلی خوبه. البته ترجمه‌های گلشیری همیشه چندبار آدم رو به واژه‌نامه محتاج می‌کنه.
***
+ صد سال تنهایی
***
[۵ فروردین ۱۳۸۷، ۱۴:۰۵]