نویسنده: جان مکسول کوتسیا (Coetzee, John Maxwell)
مترجم: مینو مشیری
ناشر: فرهنگ نشر نو
۲۶۳ صفحه، ۳۶۵۰ تومان
[چاپ دوم، ۱۳۸۵]

کوتسیا برنده‌ی نوبل ۲۰۰۳ است و این کتابش هم جایزه‌ی بوکر رو برده. من این کتاب رو شانسی خوندم و اسم کوتسیا رو هم نشنیده بودم؛ و این نشون میده که نویسنده‌های مهمی هستن که ما اسمشون رو هم نشنیدیم. حالا بی‌خیال.

«زندگی و زمانه‌ی مایکل ک» یه‌مقدار شبیه کتاب‌های قدیمیه. توصیفات و موضوعش و این‌ها. یعنی تازگی‌ها دیگه از این کتابا نمی‌نویسن. کتابی که همه‌ش بدبختی رو نشون میده و موضوعش جنگ و استثمار بدبختاست. من «کلبه‌ی عمو تم» رو نخوندم. ولی حدسم اینه که این کتاب یه چیزی تو همون مایه‌هاست. توصیف‌های کثیف و ترحم‌برانگیز و حال‌به‌هم‌زن و البته دقیق.

کتاب سه‌تا فصل داره. اولین فصلش راوی دانای کل داره و زندگی مایکل رو از اولش تعریف میکنه تا جایی که جنگ میشه و مادرش رو سوار گاری میکنه که ببره به ولایتشون. فصل دوم از زبان پزشک مرکز بازپروری روایت میشه و واقعاً فصل خوبیه. مخصوصاً که فصل اول بسیار کشدار و حوصله‌سربره: دیالوگ‌های خیلی‌خیلی کمی داره و همه‌ش میگه مایکل چقدر بدبخته و چه بلاهایی داره سرش میاد. فصل سوم هم مثل فصل اول روایت میشه. ولی کوتاهتره و جذاب‌تر.

در کل کتاب بدی نبود. یعنی از خوندنش اصلاً پشیمون نیستم. ولی شاهکار نبود به اون صورت. خوب بود و همین. اشکال ترجمه‌ش هم اینه که لحن گفتاری و نوشتاری رو خیلی با هم قاطی میکنه. قصدش این بوده که دیالوگ‌ها گفتاری باشن... ولی گاهی یادش رفته و وسط روایت هم گفتاریش کرده. ولی در کل خوبه.
***
[۲۷ مرداد ۱۳۸۷، ۲۳:۳۵]

نویسندگان: یودیت هرمان، اینگو شولتسه، زیبیله برگ، یولیا فرانک
مترجم: س.محمود حسینی‌زاد
ناشر: نشر ماهی
۱۵۷ صفحه، ۲۰۰۰ تومان
[چاپ دوم، ۱۳۸۶]

مترجم توی مقدمه نوشته که ما نسل جدید نویسنده‌های آلمانی رو نمی‌شناسیم و از قدیمی‌ها هم خیلی‌ها رو نخوندیم. برای همین این چهار نویسنده رو انتخاب کرده و چندتا از داستان‌های کوتاه هرکدوم رو توی کتاب گرد آورده. داستان‌های گذران روز واقعاً عالی‌ان. تقریباً از همه‌شون خوشم اومد. راستش حرف دیگه‌ای هم ندارم. برای خالی‌نبودن عریضه، نوشته‌ی پشت جلد:

«عشق و فرد محور اصلی موضوع‌هایی است که این نویسندگان جوان دستمایه‌ی کارهای خود قرار می‌دهند و در حول‌و‌حوش آنْ دلتنگی، بیگانه‌بودن در جمع و ناتوانی در برقراری ارتباط، سرخوردگی، برخورد آلمان دوپاره و آلمان متحد، و دیوار برلین. زبانی که آن‌ها انتخاب کرده‌اند زبانی است بی‌ادا و اصول، به‌روز، آرام، اندوهگین، گاه شوخ و بدون شرح و بسط ملال‌آور و با ضرباهنگی گرداب‌گونه. زبانی نیست که بخواهد دهن کسی را ببندد و یا ضعف‌های نویسندگی را بپوشاند. زبانی است صریح و ساده که کاربرد منطقی آن، کاربرد متناسب آن با حال و هوای داستان‌ها، خواننده را جذب می‌کند و غرق.»
***
[۱۴ مرداد ۱۳۸۷، ۲۳:۴۰]