نویسنده: دینو بوتزاتی (Buzzatu, Dino)
مترجم: محسن ابراهیم
ناشر: نشر مرکز
۲۶۴ صفحه، ۱۴۵۰ تومان
چاپ اول، ۱۳۷۹

"زمان همچنان می‌گذرد. تپش بی‌صدای آن، همواره زندگی را عجولانه‌تر بخش می‌کند. حتی امکان ندارد برای یک لحظه، برای حتی نگاهی به عقب متوقف شود. آدم دلش می‌خواهد فریاد بزند:‌ "بایست! بایست!". اما معلوم است که بی‌فایده است. همه چیز می‌گریزد. آدم‌ها، فصل‌ها، ابرها. و چنگ‌زدن به سنگ‌ها و مقاومت‌کردن بالای صخره بیهوده است. انگشتان خسته باز می‌شوند. دست‌ها بی‌حس و سست می‌شوند. آدم دوباره در رودخانه‌ای که آرام به نظر می‌آید، اما هرگز متوقف نمی‌شود، کشانده شده است."
[صفحه‌ی ۲۱۹]
***
من زیاد با بوتزاتی آشنا نبودم و این هم اولین کتابیه که ازش می‌خونم. طبق گفته‌ی کتاب، بوتزاتی از مهم‌ترین چهره‌های ادبیات ایتالیا در قرن بیستمه. غیر از این کتاب هم از بوتزاتی "بیست داستان" و "شصت داستان" با ترجمه‌ی محسن ابراهیم به فارسی برگردونده شده‌ن. ضمن اینکه همین کتاب، اخیراً با ترجمه‌ی سروش حبیبی با اسم "بیابان تاتارها" منتشر شده.
***
بهترین کلمه‌ای که می‌تونه فضای کتاب رو توضیح بده، "بی‌صدا"ست. از اولی که کتاب رو شروع کنید، می‌فهمید که خیلی همه‌چیز آرومه. بخش قصه‌پردازی کتاب هم خیلی عالیه. داستان شدیداً جذابی داره. طوری که من کتاب رو نهایتاً توی ۴ نشست خوندم. موقع خوندنش، مدام یاد فیلم‌های ایتالیایی می‌افتید؛ فیلمی که ممکنه ریتم خیلی کندی داشته باشه و خسته‌تون کنه. اما خوندنِ کتاب، برعکس فیلم، به‌هیچ‌وجه خسته‌کننده نیست.
داستان صحرای تاتارها به نظر من خیلی تمثیلیه؛ اما اصلاً این تمثیل رو با بلندگو اعلام نکرده و خیلی خوب توی داستان گنجونده. خلاصه‌ی کلام اینکه حتماً بخونیدش که بسیار عالیه. نکته‌ی غم‌انگیز اما اینجاست که چاپ اول این کتاب با این ترجمه‌ی خوب، هنوز توی بازار هست...
***
[۱۳ اردیبهشت ۱۳۸۶، ۱۶:۵۵]