[چاپ اول، ۱۴۰۱]

داستان سه تا شخصیته که به شکل موازی پیش میرن و یه تقاطع فوق‌العاده جزئی و ریز با هم پیدا می‌کنن:

۱- دنا یه دانشجوی پزشکی که تنها زندگی می‌کنه، درگیر مشکلات خانوادگیه و سردرگم در مورد آینده و شغل و مسیرش. از تقدیم‌نامه‌ی کتاب مشخصه که شخصیت دنا برای خوشایند فرد به‌خصوصی طراحی شده و احتمالاً می‌شه ریشه‌ی خیلی از مشکلات روایی داستان (و البته زورچپون اصطلاحات پزشکی) رو هم توی همین قضیه پیدا کرد. 

۲- امین، کسی که یه ازدواج ناموفق داشته و بعد زن سابق و پسر کوچیکش رو توی ایران رها می‌کنه و می‌ره آمریکا برای تحصیل، و اون‌جا خبر مرگ پسرش رو می‌شنوه و برمی‌گرده.

۳- منصور، پیرمردی که سال‌ها پیش پدرش رو کشته و حالا درگیر گذشته و بچه‌هاش و عشق سر پیریه.

تمام مشکلات داستان‌های زمین نرم این‌جا هم دیده می‌شه. صدای بلند راوی (در واقع نویسنده) که توی هر موقعیتی و جای هر شخصیتی داره حرف می‌زنه، دایره لغات محدود و تکرار کلمه‌های حقارت و حقارت‌بار و غم‌انگیز برای توصیف همه‌چیز، از لباس پوشیدن شخصیت‌ها تا حرکات دستشون و لحن حرف زدنشون، و کلی چیز این مدلی دیگه. از نظر تحلیل روان‌کاوی و شناخت شخصیت نویسنده می‌تونه رمان جالبی باشه و صادقانه من هم با لذت خوندمش، ولی اصلاً نمی‌دونم برای کسی که این جنبه‌ی قضیه به دردش نخوره جذابیتی داره یا نه. 

متن پشت جلد کتاب، بدون طعنه، یکی از درخشان‌ترین طنزهایی بود که تازگی‌ها خونده‌م. هیچ بعید نمی‌دونم نویسنده‌ش هم موقع نوشتنش داشته مسخره‌بازی درمی‌آورده. یه چیزی شبیه همون متن‌های خانش. طنز روزگار رو ببین...

***

[۴ فروردین ۱۴۰۳، ۱۶:۳۰]

[چاپ سوم، ۱۳۹۵]

خسرو حکیم رابط (نمایشنامه‌نویس) رو نمی‌شناختم و این کتاب رو از کسی هدیه گرفتم. مجموعه‌ی یادداشت‌ها و خاطرات پراکنده‌ی نویسنده‌ست از ۱۳۲۸ تا ۱۳۵۳. یه کم نثرش سانتی‌مانتاله و بعضی وقت‌ها اذیت می‌کنه، ولی چیزهایی که از اون زمان تعریف می‌کنه بعضی وقت‌ها خیلی تکان‌دهنده و عجیبن. در کل توصیه می‌کنم. 

***

[۲۴ اسفند ۱۴۰۲، ۲۲:۳۵]

[چاپ سوم، ۱۳۹۰]

هرچقدر بگم که چقدر از داستان‌های آلمانی و اون فضای سردشون خوشم میاد کم گفته‌ام. داستانش به شدت من رو یاد داستان کوتاه سونیا انداخت که توی مجموعه‌ی گذران روز خونده بودم و شاید ده بار خونده باشمش. نکته‌ش اینه که اصلاً داستان خاصی نیست ولی به شدت من رو درگیر می‌کنه. انگار کل فضاش ساکته و چندتا گفت‌وگوی محدود و پراکنده توش شنیده می‌شه. در عین حال اصلاً ادا نیست و در واقع شکل اصیل اون چیزیه که بعضی از نویسنده‌های ایرانی دلشون می‌خواد در بیارن.

مطمئن نیستم هر کسی از این مدل داستان‌ها خوشش بیاد، ولی کاملاً توصیه‌ش می‌کنم. خلاصه‌ش هم داستان عشق نامعلوم یه زن و مرده که به هم می‌رسن، از هم جدا می‌شن، بچه‌شون سقط می‌شه، به هم برمی‌گردن و این حرف‌ها. در کل یه بیهودگی و خالی بودن عجیبی توی تمام دنیای دونفره‌ی این‌ها وجود داره که نمی‌دونم چرا انقدر درگیرم می‌کنه.

***

[۲۰ اسفند ۱۴۰۲، ۲۰:۱۰]

[چاپ اول، ۱۳۹۸]

ده تا داستان کوتاهه که اگه اشتباه نکنم بعضی‌هاش قبلاً توی داستان همشهری منتشر شده بودن (آهنگ اجتماعی رو یادمه). بنا به دلایلی یه کم توی معرفی کتاب دستم بسته‌ست، ولی مشهودترین ویژگی داستان‌ها اینه که انگار کلشون رو یک نفر روایت کرده. نه زاویه دید و نه تغییر شخصیت و نه هیچ چیز دیگه‌ای راوی این داستان‌ها رو عوض نمی‌کنن. انگار هیچ عنصری از  جنس خیال (به معنی مثبتش) در داستان‌ها وجود نداره و ذهن آدم رو به این سمت می‌بره که انگار نویسنده همون دنیای اطراف و عناصر زندگی روزمره‌ی خودش رو به شکل کولاژ در قالب داستان ریخته. مثلاً چرا باید راه و بی‌راه ارجاع‌های جزئی مرتبط با  پزشکی توی داستان‌ها دیده بشه؟ بدون طعنه من اگه جای نویسنده‌ی کتاب بودم می‌رفتم سراغ نان‌فیکشن.

به نظر میاد استقبال چندانی از کتاب نشده چون من چاپ اولش رو ۴ سال بعد از انتشارش توی کتاب‌فروشی خود نشر چشمه پیدا کردم.

***

[۹ اسفند ۱۴۰۲، ۶:۱۵]