نویسنده: حافظ خیاوی
ناشر: نشر چشمه
۹۶ صفحه، ۱۸۰۰ تومان
[چاپ دوم، ۱۳۸۷]

بعد از مدت‌ها روزه‌ام رو در برابر کتاب‌های ایرانی شکستم و پشیمون هم نیستم. کتاب خوبی بود. به هیچ‌کدوم از داستان‌هاش نمی‌تونم بگم شاهکار؛ ولی از هر هفت‌تاش خوشم اومد. هم نوشتار خوب و نسبتاً خاصی داشتن، هم داستان‌های جالب. نکته‌ای که تقریباً توی همه‌شون دیده می‌شد، بیان‌کردن حقیقت‌های کثیف به صورت معصومانه بود. اولاً که بیشتر داستان‌ها راوی اول‌شخص دارن و ثانیاً آدم مدام خیال می‌کنه که این‌ها رو یه بچه داره روایت می‌کنه؛ هرچند که بزرگ‌سال بودن راوی مشخص شده باشه. نمی‌دونم این ضعفه یا واقعاً نویسنده قصد همین‌کار رو داشته. به هر حال باعث شده که آدم اون حقیقت‌های کثیف رو توی همچین وضعیتی بخونه و تضاد جالبی ایجاد کرده.
***
[۳ آبان ۱۳۸۷، ۲۲:۴۰]