[چاپ چهارم، ۱۳۹۹]

چهارده تا داستان کوتاه و بلند که اقلاً نصفشون خیلی خیلی خوبن. قبلاً یکی‌شون (پایان بازی) رو توی داستان همشهری خونده بودم و خیلی خوشم اومده بود. توی اون‌هایی که نخونده بودم، رو به آسمان شبانگاه بی‌نظیر بود. ماجرای موتورسواریه که تصادف می‌کنه و می‌برنش بیمارستان، و اون‌جا وقتی بیهوش می‌شه خواب می‌بینه که توی یه جنگ آئینی به دست آزتک‌ها اسیر شده. رفت و برگشتش بین واقعیت و خیال و گذشته و حال یکی از بهترین تمثیل‌هاییه که تا حالا خونده‌م: فرض یکی از ایرانی‌های ساکن آمریکا (با همون مدل حرف زدنی که در جریانش هستید) خواب می‌بینه که توی یه روستای دورافتاده تو ایرانه و مادرش با لهجه‌ی غلیظ محلی ازش می‌خواد که بره به مرغ و خروس‌ها دونه بده. بعد طرف خیس عرق به هوش میاد و می‌گه خدا رو شکر، عجب کابوسی بود. بعد هم خودش رو می‌زنه به اون راه که نمی‌دونه این خوابی که دید زندگی چند ماه پیش خودش بوده. 

فصل آخر کتاب هم یه گفت‌وگوی خیلی خوب با کرتاثاره که توش کلی نکات جالب مطرح می‌شه و کاملاً ارزش خونده شدن داره، بر خلاف بیشتر گفت‌وگوهای این مدلی که نقششون پر کردن عریضه است.

***

[۴ بهمن ۱۴۰۳، ۱۲:۲۵]